‘Afvalkamp & oogcontact. Het vette leven #1’ van Saynab Farah Dahir, vertaling Lammie Post-Oostenbrink, Blauw Gras, 12+
De veertienjarige Sarah maakt honderden schetsen van zichzef met een slanke taille, lange benen, brede heupen en groe borsten. Wat op papier wel lukt, gaat haar in praktijk lastiger af: een ‘verbeterde, dunne ik’ worden. Het probleem drukt zo op het gezin dat haar ouders professionele hulp inschakelen en Sarah naar een therapiegroep sturen. Daar stelt ze zich in eerste instantie bokkig op tegen de anderen, want ze wil niet bij ‘die dikkerds’ horen.
De Deense Saynab Farah Dahir schreef het tweeluik Het vette leven over gewichtsproblematiek, waarvan het eerste deel nu is uitgegeven bij Blauw Gras. De term ‘body positivity valt nergens, maar het actuele onderwerp vormt wel de rode draad in Afvalkamp & Oogcontact. Sarah is ervan overtuigd dat haar beste vriend niet voor haar valt vanwege haar omvang en gewicht. Ze hebben het geweldig samen, ze is smoorverliefd, maar dat weet hij niet. Net als dat ze hem niks vertelt over de afvalgroep. Die leugens zorgen voor barstjes in de vriendschap.
Door de andere twee leden van de therapiegroep wordt ze hard geconfronteerd met haar obsessie. Het verwijt dat ze een van die dikkerds is die denkt dat ze in feite dun is, maar gevangenzit in een dik lichaam, vat de kern van haar probleem samen. Sarah ontdekt dat ze eigenlijk geen zin heeft om af te vallen en vooral bezig is met de buitenwereld. Een leuke fietsenmaker en haar nieuwe vrienden leren haar dat slank zijn geen synoniem is voor een goede gezondheid. Stel nou dat ze gewoon geschapen is voor haar huidige gewicht?
Die bevrijdende gedachten en de bijbehorende omwenteling komen vrij abrupt, zoals alles in dit vlot geschreven verhaal wat kort door de bocht is, inclusief het voorspelbare einde dat echter niet minder welkom is. Een onbekommerd zelfhulpboek in feestverpakking dat in deze tijden van Ozempic en fatshaming een prima rol kan vervullen.
