Daar waar werelden botsen van Danielle Jawando, vertaling Nhomy Mettendaf, uitgeverij Moon, 15+
Er is maar één ogenblik voor nodig om je leven en wereld voor altijd te veranderen. Drie zwarte jongeren maken dat van heel dichtbij als ze getuige zijn van het neersteken van de 14-jarige Shaq in een winkelcentrum. Ze zijn toevallige voorbijgangers die te hulp schieten, terwijl andere mensen wegkijken en doorlopen. Shaq vraagt in zijn laatste momenten aan de drie te hulp geschoten jongeren of ze zijn moeder willen vertellen dat hij van haar houdt.
Daar waar werelden botsen is het verslag van wat er daarna gebeurt. De drie hebben iets meegemaakt wat hen verbindt en dat ze met niemand anders kunnen delen. Dit ene moment verandert niet alleen het leven van Shaq, die een dag later overlijdt, maar vooral dat van henzelf. De steekpartij wordt in media en maatschappij geframed als het zoveelste gewelddadige incident tussen bendeleden. Terwijl Shaq voor iemand anders is aangezien en op het verkeerde moment op de verkeerde plek was.
Het drietal verschilt erg van elkaar en dat maakt het boek interessant omdat zwarte jongeren vaak stereotype worden neergezet. Jackson is een wat verlegen zoon van rijke ouders die naar een elite-school gaat. Chantelle woont bij haar oma en is het type grote bek, klein hartje. Marc is homoseksueel en hobbelt van pleeggezin naar pleeggezin en heeft geleerd zich aan niemand te hechten. De drie trekken door hun gedeelde ervaring bijna automatisch naar elkaar toe. De witte vrienden van Jackson reageren voorspelbaar op het incident en begrijpen niks van zijn heftige reactie.
Danielle Jawando schreef een boek in de lijn van The hate u give van Angela Thomas dat insloeg als een bom omdat het deeerste Black Lives Matter-jeugdroman was waarin racisme en vooroordelen van de politie overtuigend werden beschreven. Daar waar werelden botsen speelt zich niet af in Amerika maar in Engeland (Manchester) maar er lijkt nauwelijks verschil in de benadering van zwarte jongeren. Ze worden regelmatig op een vernederende manier gefouilleerd en met michachting behandeld. Jackson krijgt te horen dat het indrukwekkend is dat hij nog nooit is gearresteerd.
Deze thema’s zijn na het boek van Angela Thomas veel vaker ogevoerd in de jeugdliteratuur. Dus wat dat betreft niet echt iets nieuws onder de zon. De auteur heeft veel woorden en herhaling nodig om het verhaal te vertellen. Vooral omdat ze gevoelens voortdurend benoemt en uitlegt, waar dat prima voor zich zelf kan spreken. Danielle Jawando heeft de lessen ‘show don’t tell’ blijkbaar gemist tijdens de schrijfopleiding. Jammer dat er geen betere redactie was. Toch blijft het boek boeien omdat dekarakters geloofwaardig zijn uitgewerkt, er gaandeweg toch wat vaart in komt omdat er steeds nieuwe ontwikkelingen zijn. Halverwege het boek worden de jongeren opnieuw met de politiek geconfronteerd. Voortdurend bekruipt je het gevoel dat de gebeurtenissen dichter bij de werkelijkheid liggen dan je zou willen. Racisme ligt in het leven van deze jongeren altijd aan de oppervlakte. Dat is onthutsend en voelt ongelooflijk ongemakkelijk.
