Jelmer is een ‘beetje anders’, een hoogbegaafde van jongen van 14 met gedragsproblemen. Hij maakt dingen stuk en loopt zomaar weg. Dat is knap lastig als je zijn zusje bent. Volgens de moeder van Kiki voelt Jelmer meer dan andere mensen kunnen voelen en volgens haar vader kan Jelmer er niks aan doen.
‘Het scheen Jelmers schuld niet te zijn als hij dingen stukmaakte, schreeuwde, schopte of verdween. Ze noemden Jelmer ‘uiterst gevoelig’ en ‘uitermate begaafd’. Ik ben niet uiterst gevoelig en niet heel goed op school, ik ben gewoon gewoon.’
Kiki (Frederieke) is niet anders gewend dan dat ze een bijzondere broer heeft en dat is blijkbaar ook nooit echt een groot probleem geweest. Totdat hij haar lievelingsknuffel kapotmaakt (Kiki is 11) en dat is het omslagpunt. Kiki heeft er ineens schoon genoeg van. ‘Ik zei al niets meer. Nooit meer. Tegen niemand niet. Geen woord. Voortaan hield ik mijn mond. Ze zouden het nog wel merken.’
Een aantal vage aanwijzingen zetten Kiki op het spoor van de imaginaire Jim waardoor ze voor haar gevoel het gezinsleven kan ontvluchten. Niet dat die er veel van merken want haar ouders zijn veel te druk met elkaar en zichzelf. Een vakantie op het eiland Sark waar Kiki eindelijk weer eens paard kan rijden en wellicht die Jim in de armen kan sluiten, lost de gezinsproblemen niet op.
Een meisje dat schreeuwt om aandacht en een broer die door zijn eigenzinnigheid geen raad weet met zichzelf, en daardoor hun ouders weer niet met elkaar. Het zijn bouwstenen voor een boeiende roman zijn aanwezig maar de ingredienten willen maar geen geheel worden. Eiselin werkt de karakters slecht uit en maakt van de autistisch aangelegde Jelmer een wat vlakke karikatuur. De thematiek is blijkbaar te hoog gegrepen en dat is kwalijk: het lijkt erop dat Eiselin het laatje met problemen heeft opengetrokken maar niet wist wat ze ermee moest. Kiki vlucht, Jelmer speelt een spel en aan het eind zitten we met een gezin dat zich geen raad weet, net als in het begin.
Bij vlagen komt het schrijftalent van Eiselin, dat ze in haar vorige boeken etaleerde, naar voren. Ze doet soms een heel klein beetje denken aan Veronica Hazelhoff, waar ze de natuur en het eiland beschrijft, en de liefde van Kiki voor paarden. Daar is Eiselin in haar element maar het zou om andere dingen moeten gaan in Jim.
Origineel lichtpuntje in het boek is het gebruik van foto’s in plaats van illustraties.
Jim
Judith Eiselin
