Woensdag 20 januari beginnen de Nationale Voorleesdagen en ook dit jaar is er weer een tiplijst van tien prentenboeken door het CPNB opgesteld.
Wat opvalt is dat in de meeste boeken dieren een hoofdrol spelen. In De wiebelbillenboogie van Guido van Genechten is dat niet anders, het gaat over een olifantengezin. bestempeld tot prentenboek van het jaar 2010 en zal dus op veel scholen worden voorgelezen door de onvermijdelijke BN-ers. Waarom juist dit boek die eer is toebedeeld, wordt me niet helemaal duidelijk, het kan de kwaliteit niet geweest zijn.
Als mama olifant van huis is, dansen de andere olifantjes op tafel, is in het kort de strekking. Papa maakt er een dolle boel van met zijn zoontjes. Ze spelen indiaantje, beleven badkamerpret en hij leert zijn kinderen dansen: de wiebelbillenboogie. Moraal van het verhaal: papa’s kunnen heel goed op hun kinderen passen. Een pleidooi voor de papadag dus.
Volkskrant-recensent Pjotr van Lenteren filosofeert op zijn weblog over de nut en noodzaak van teksten in prentenboeken. Hij concludeert dat ze heel vaak zonder kunnen en voor dit boek gaat dat zeker op, sterker nog: het wordt er sterker door. De teksten doen afbreuk aan de tekeningen, niet alleen door het plompe lettertype maar ze zijn overbodig en voegen niks toe. Van zinnetjes als: ‘Van op verkenning uitgaan krijg je honger, dus gaan we op bananenjacht. Als we een tros gevangen hebben, roosteren we hem boven een vuurtje’, krijg ik een acute jeukaanval. Van Genechten kan leuk tekenen maar niet schrijven, dus doe dat dan ook of huur iemand in die wel iets met taal kan en niet alleen beschrijft wat er op de tekeningen toch al te zien is.
De wiebelbillenboogie
Guido van Genechten
