illustraties

Tante Cornelia duikt zo nu en dan op in vermomming. Het duurt soms even voor Appie-Happie (die officieel Albert Cornelis heet) het doorheeft en dat zijn angstige momenten. Want je zult maar als je uit het zwembad komt een monster zien staan: een rode draak met twee staarten, zeven poten

Alain Verster maakte als illustrator een verpletterende indruk met zijn prenten voor De duif die niet kon duiken. Een debutant met een geheel eigen stijl die met zijn tweede album gelukkig de verwachting waarmaakt. Verster gaat door in dezelfde lijn en al is de verrassing nu minder, zijn prenten blijven

Eindelijk is de verschijning van een Nederlands kinderboek weer eens een echte gebeurtenis. Nederland van Charlotte Dematons is zo'n boek waar kinderboekenliefhebbers naar uitkeken en dat door de media gretig is opgepikt. Lovende recensies op de dag van de verschijning en veel aandacht voor de maker en de presentatie in

Het is onmiskenbaar Ted van Lieshout, op die klassenfoto uit 1964. En als het niet gefotoshopt is dan was hij dus toen al een eigenzinnig baasje, want hij droeg een jurkje naar school. In het bijpassende vers gaat het over Joris Jan Bas die zich niks aantrekt van de pesterijen.

De boomhut  was een sensatie. Om verschillende redenen. Een vader en dochter die samen een prentenboek maken op een manier die niet eerder is vertoond. Met etsen die ze naar elkaar sturen en over elkaar heen leggen. Een woordloos boek nog wel waarin niet zo heel veel gebeurd. Het boek

Wat een goed idee om een andere illustrator de kans te geven de versjes van Annie M.G. te laten illustreren. Alle hulde voor Fiep, maar haar werk kennen we en dat wordt met grote overgave en nijverheid bewaakt. Sieb Posthuma sloot zich een tijdje op om te stoeien met Dikkertje

Honderzesenveertig gedichten geschreven en vijfenveertig tekeningen gemaakt, staat te lezen op de cover het vierde deel van Querido's Poëz iespektakel. Het initiatief van schrijver/dichter/illustrator Ted van Lieshout houdt stand en is inmiddels een soort van catalogus van de Nederlandse kinderpoë zie. Weinig uitgevers durven nog poëz ie uit te geven, of het moet om iemand als Toon

Fiep Westendorp heeft lang in de schaduw van anderen gestaan maar aan het eind van haar leven en zeker postuum krijgt ze alsnog de aandacht en erkenning die haar toekomt. Kunsthistorica Gioia Smid was bevriend met de illustratrice en is nu conservator van haar oeuvre en daarmee de officieuze Fiep-o-loog.