Hoogland & van Klaveren
Twee jongens van dertien komen elkaar tegen in het ziekenhuis. De een leeft weer, de ander is dood. Elias wachtte al heel lang op een nieuw hart en dat krijgt hij van Boyd die omkomt bij een ongeluk. Boyd komt op bezoek bij Elias, die de enige is die hem kan zien. De jongens zijn tot elkaar veroordeeld en ze voelen dingen van elkaar. Als Boyd te ver bij Elias uit de buurt gaat, krijgt de jongen met het nieuwe hart afstotingsverschijnselen.
De portretten van de jongens zijn los van elkaar treffend en vlot geschreven door Brenda Heijnis, die met haar tweede boek naar een andere uitgeverij is overgestapt. Elias speelt piano speelt en heeft gevoelens voor een meisje in het ziekenhuis. Hij is door zijn langdurige ziekte vooral een angstige jongen. Angst die wordt gevoed door een intense maar ook verstikkende band met zijn ouders, waardoor ze elkaar in een wurggreep van bezorgdheid houden. Risicoloos en voorzichtig, dat is een manier van leven geworden. ‘Bangepoeperigheid’, noemt Boyd het. Elias hunkert naar een normaal leven in de gewone wereld maar is er tegelijk ook doodsdbang voor. ‘Wat doe ik straks met al die tijd die ik niet aan ziek-zijn hoef te besteden.’
Boyd is het tegenovergestelde karakter en wat platter neergezet als type ruwe bolster, blanke pit. Een stoere skater met het hart op de tong die niet bang is uitgevallen. Hij is vooral interessant omdat hij wordt vermalen door schuldgevoel omtrent de brand in het huis van zijn opa, waardoor hij nog geen afscheid kan nemen van het aardse bestaan.
Het is op zich geen onaardig idee om twee pubers op deze manier bevriend te laten raken en in een caroussel van machteloosheid en afhankelijkheid te plaatsen. Om de beurt vertellen ze hun verhaal en Elias stelt vast dat hij een goed hart heeft gekregen. Waarna Boyd zegt dat hij wel wat meer op dat nieuwe hart mag vertrouwen.
Tikker is in aanleg een interessant boek, dat echter teveel schoonheidsfoutjes bevat. De combinatie van beide jongens werkt uiteindelijk niet goed uit. De tegenstellingen zijn te dik aangezet en vooral de moraal aan het einde van het verhaal is tenenkrommend. ‘Hij heeft me geleerd dat ik sterker ben dan ik denk, vanaf nu lééf ik’. Dat kan de lezer zelf ook wel bedenken.
Jammer, want Heijnis kan schrijven en wekt bij vlagen ontroering op. Ondanks de ongemakken maakt Tikker nieuwsgierig naar meer.
