close
Dé recensiesite over jeugdliteratuur
15+

Cake bakken als rouwverwerking

Olivia woont met haar vader in een boot in de tuin van de kapsalon. Ze zit in groep zeven een heeft een beste vriend die Sasha heet. Cruciale informatie, die ze dan zelf ook al in de eerste zinnen van het boek prijsgeeft. En oh ja, ze heet Olivia en daar kan ze ook niks aan doen. Dat ligt nogal voor de hand, een kind kan weinig doen aan de naam die het heeft gekregen. De titel van het boek heeft verder geen enkele functie in het boek en komt daardoor gekunsteld over.

Het wordt niet helder wat de auteur ermee wil zeggen, zoals er wel meer niet helemaal duidelijk wordt in dit jeugdboekendebuut van Jowi Schmitz, ze schreef eerder al twee romans voor volwassenen.

Na het overlijden van haar moeder besluit de vader van Olivia met zijn dochter uit het kleine Friese dorp te vertrekken, omdat alles daar teveel aan zijn echtgenote doet denken. Ze nemen de boot van moeder mee en vader spiegelt zichzelf voor dat ze op doortocht zijn maar hij nestelt zich al relatief snel en krijgt zelfs een nieuwe vriendin. Olivia houdt zich juist vast aan het idee van de tijdelijkheid.De band met haar vader is uitstekend, ondanks het grote verdriet en de onmacht om daar woorden voor te vinden. Als ritueel bakken ze iedere vrijdag samen een cake, die ze in stilte opeten.

Het is natuurlijk toeval maar ineens verschijnen er meerdere adolescentenromans waarin een gezin verhuist vanwege een recent overlijden en de overledene in de urn min of meer een personage is in het boek wordt.In het pas verschenen Mijn zus woont op de schoorsteenmantel en in Luke en Jon (recensie hier). Ook die boeken handelen over rouwverwerking: over de onmacht na een overlijden, opgesloten zitten in het eigen verdriet en vooral de verschillende manier waarop volwassenen en kinderen omgaan met zo’n ingrijpende gebeurtenis. Vaders vluchten in drank, kinderen in fantasie en leugentjes. In beide boeken wordt meer met het gegeven gedaan dan in dit debuut.

Uitgeverij Lemniscaat creeerde nogal wat buzz rond dit debuut en dat schept verwachtingen maar het lukt me maar niet om heel enthousiast te worden over dit boek.  Het verhaal is aardig en vaardig geschreven in een vlotte stijl, vooral de dialogen zijn goed, maar therapeutisch gezegd: ‘het komt niet binnen’. Ik raakte niet echt geboeid of ontroerd door Olivia, ze wil maar geen overtuigend personage worden. Ik heet Olivia en daar kan ik ook niks aan doen leunt teveel op een paar aardige ideetjes: een boot in de tuin, de cake en de tijdelijkheid. Schmitz laat Olivia niet tot leven komen, ze blijft op de vlakte zonder diepere lagen aan te boren.  Moeder overlijdt, vader en dochter hebben tijd nodig om daarmee om te gaan en als vader een nieuwe vriendin krijgt, wordt alles even op scherp gezet. Dat is het wel zo’n beetje en een boot in de tuin geeft daar niet heel veel extra diepgang aan.

Ondanks de intrigerende en ook wel prententieuze titel is Ik heet Olivia en daar kan ik ook niks aan doen een vrij braaf boek.

Titel Boek:

Ik heet Olivia en daar kan ik ook niks aan doen

Auteur:

Jowi Schmitz

Kaft:
Tags : doodFamiliejeugdboekouders