Querido
De Hondeneters van Marita de Sterck hoort tot de beste boeken uit de Vlaamse jeugdliteratuur. Een rauw, historisch verhaal in prachtige Vlaamse taal dat onder de huid gaat zitten. Na het wat teleurstellende Valavond revancheert De Sterck zich nu met Duivelskruid. Een compacte roman over drie generaties vrouwen die worstelen met hun onderlinge relatie en het moederschap.
Het boek begint met het sterfbed van de grootmoeder die Omatan heet, naar haar meisjesnaam Anneke Tanneke. Ze heeft een moeizame relatie met haar eigen dochter. En ze heeft een sterke band met haar kleindochter, die weer erg boos is op haar moeder. In Duivelskruid wordt de oorsprong van die getroebleerde verhoudingen tussen verschillende generaties vrouwen in een familie geduid aan de hand van het levensverhaal van Omatan. Al op jonge leeftijd is ze gefascineerd door de genezende kracht van kruiden. Dat loopt uit de hand als haar eerste kindje erg ziek is en ze volstrekt doordraait.
De vorm is even wennen, met tijdsprongen en flashbacks en wisselende perspectieven. Maar het heeft een duidelijke functie. Het Vlaamse taalgebruik schikt zich wonderwel in de mystiek van het verhaal. De Sterck weeft een vertelling waarin duistere geheimen, wanen en leugens en bedrog om elkaar heen cirkelen. Oma gelooft in duivelse krachten en tobt tot op haar sterfbed met de gevolgen daarvan. Interessant is hoe de relaties zich ontwikkelen. Waar er meer begrip ontstaat tussen oma en haar dochteren, bekoelt de verhouding met de kleindochter. ‘Ik keek naar mijn eigen dwarse, koppige, betweterige grootmoeder, zo bezeten door haar grote gelijk dat ze doof en blind was geweest voor andersmans pijn’.
De pijn van de drie belangrijkste personages wordt uiteindelijk goed zichtbaar en geloofwaardig gemaakt. Daarmee is Duivelskruid een moeder-dochter drama in een decor van een huisje in het bos waar met kruiden en flesjes wordt gerommeld. Omatan had gemakkelijk een platte heks kunnen worden maar is door haar geschiedenis een personage met veel reliëf. Een vrouw die zo geworden is door de traumatische dingen die ze heeft gemaakt. Daarmee krijgt een verhaal over heksen, monsters en duivels een realistische ondertoon. Mede omdat de dochter voor een deel haar gedrag verhaalt, ondanks haar afkeer van haar moeder. Hoe vaak gebeurt dat niet in het echt?
