‘Roodkapje’ van Bethan Woollvin, vertaling Berd Ruttenberg, Hoogland & Van Klaveren, 4+
Het zijn de ogen. Niet voor niks vormen ze het beeld op het omslag, net onder het rode kapje. Er is van alles in die ogen te zien, vanaf de eerste prent. Vooral argwaan en oplettendheid en een sprankje behoedzaamheid. Die blik blijft zo, tijdens de wandeling met het mandje door het bos en de ontmoeting met de wolf . Daarna lijkt er heel subtiel iets te veranderen in de ogen en worden ze een tikje sardonisch, en tenslotte is de blik overduidelijk triomafantelijk.
De kinderboeken waarin sprookjes worden omgebouwd naar een versie die beter in deze tijd passen zijn niet aan te slepen. Vaak geforceerd en belerend maar soms ook verfrissend en verrassend. De Roodkapje-versie van Bethan Woolvin behoort tot de laatste categorie. De Engelse prentenboekenmaakster maakte ook al werk van de verhalen over Hans en Grietje en Rapunzel, helaas nog niet in een Nederlandse vertaling verkrijgbaar. Met dit Roodkapje-boek uit 2016 won ze meerdere prijzen en het werd door de New York Times uitgeroepen tot Best Illustrated Book.
Niet zo vreemd want het is in alle eenvoud een pareltje. Woollvin combineert een ijzersterke beeldtaal met een consequent en beperkt gebruik van steunkleuren; in dit geval rood natuurlijk. De rode accenten vertellen tussen het zwart en grijs mede het verhaal en zo is de kleur eigenlijk een personage. Natuurlijk zijn de rollen omgedraaid en is de ‘girlpower’ van Roodkapje het leitmotiv in dit boek. Met het repeterende zinnetje ‘sommige kleine meisje hadden dit heel eng gevonden maar dit kleine meisje niet’ is alles wel zo’n beetje gezegd. Roodkapje heeft de wolf in de smiezen en laat zich niet in de luren leggen.
Woollvin (what’s in a name) zegt vooral heel veel niet maar laat het zien. Door de ogen van dat kleine meisje dat niet bang is.
