Verpletterende apotheose van De Hongerspelen

Net als dat je je nauwelijks voor kon stellen dat Harry Potter een keer zou eindigen, is het moeilijk voorstelbaar dat De Hongerspelen een finale beleeft. De eerste twee delen zijn overweldigend, er gebeurt zoveel en het is zo groots en meeslepend dat een geloofwaardige ontknoping een hele kunst moet zijn. Collins draait er haar hand niet voor om.

Aanvankelijk had ik nog wat aarzelingen bij De Hongerspelen (recensie deel 1), misschien ook door die ronkende marketingteksten (‘wees gewaarschuwd: dit boek neemt je leven compleet over’), maar bij het tweede deel Vlammen (recensie deel 2) was ik al veel meer overtuigd. Het derde deel is in die zin anders omdat het het enige van de drie delen is waarin geen Hongerspelen plaatsvinden. Die soort Olympische Spelen op leven en dood maakten de twee vorige delen meeslepend en het is knap dat Collins in deel 3 de spanning zonder die rode draad toch weet vast te houden en op te voeren.

Katniss Everdeen, de heldin van de Hongerspelen, is na twee gewonnen Hongerspelen het middelpunt van aandacht. Haar eigen district 12 is verwoest en ze leeft nu in district 13. De leiding van Panem, het Capitool, geeft haar de schuld van de onrust en opstand. Opnieuw geeft ze tegen haar eigen wil de leiding aan iets groots dat boven haar macht en kracht uitstijgt. Het gewone volk kan niet anders dan de strijd aangaan tegen de machthebbers. Katniss tobt ondertussen nog steeds met de liefde, het is moeilijk kiezen tussen haar twee beste vrienden (een opmerkelijke overeenkomst met de populaire Twilight-reeks van Stephenie Meyer), zeker als een van de twee gehersenspoeld is en haar als een vijand ziet. Het zusje van Katniss speelde de hele trilogie door een sleutelrol en dat mondt uit in een beklemmende apotheose. Collins verbindt alle lijntjes kunstig elkaar en we razen ademloos naar het einde.

Ondanks alle heftigheid en ellende en de vele doden is Spotgaai waarschijnlijk nog het meest ingetogen boek van de drie. Collins zet vooral in op de dilemma’s van Katniss; haar loyaliteit en de keuze voor eigenbelang of het grotere algemene belang. Collins heeft letterlijk een nieuwe wereld gecreeerd met een eigen moraal en codes. In die zin De Hongerspelen misschien wel een nieuw genre want moelijk vergelijkbaar met andere boeken. Het is een toekomstboek zonder science-fiction te zijn met veel elementen uit de Griekse mythologie.

Of deze afsluiter het beste van de drie is? Ik weet het niet, ze zijn alledrie goed en het verhaal zakt over de drie delen heen nauwelijks ergens in en dat is een hele verdienste. Afronden en stoppen is ook een kwaliteit, die bijvoorbeeld Michael Grant met zijn voortslepende Gone-serie niet beheerst. De delen zijn niet los verkrijgbaar, zonder de eerste twee delen te hebben gelezen, is Spotgaai niet te begrijpen. Complimenten voor vertaalster Maria Postema zijn trouwens op zijn plaats.

De Hongerspelen is een door recensenten nog wat onderschatte serie maar wordt in kinderboekenwinkels en die bij recensente niet erg lijkt aan te slaan maar bij medewerkers van kinderboekenwinkels des te meer. Suzanne Collins schreef een monumentale trilogie voor oudere kinderen en volwassenen die van spannende boeken met inhoud houden.De Hongerspelen neemt je leven niet compleet over maar zorgt er wel voor dat je heel wat uren van de wereld bent.

Kaft: